Bitwa o Mindoro

Bitwa o Mindoro

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku, część kampanii filipińskiej
Plan operacji amerykańskiej
Czas	15–17 grudnia 1944
Miejsce	Mindoro w archipelagu Filipin
Terytorium	Filipiny
Przyczyna	chęć ułatwienia wojskom gen. MacArthura inwazji na Leyte
Wynik	zwycięstwo Stanów Zjednoczonych
Strony konfliktu
Japonia  Stany Zjednoczone
Dowódcy
Rikichi Tsukada George M. Jones Roscoe B. Woodruff
Siły
1200 żołnierzy 10 000 żołnierzy
Straty
~200 zabitych, 375 rannych, 15 pojmanych 18 zabitych, 81 rannych
brak współrzędnych

Bitwa o Mindoro – bitwa stoczona w trakcie wojny na Pacyfiku, w której brały udział wojska Stanów Zjednoczonych i Japonii. Wyspa Mindoro (w archipelagu Filipin) była obiektem uderzenia Amerykanów celem zajęcia lotnisk japońskich i wyeliminowania siły żywej w trakcie trwających walk o Leyte. Podobnie jak w przypadku poprzednich bitew wojska amerykańskie odniosły zwycięstwo, tym razem ze znacznie mniejszymi stratami niż się spodziewano.

Oddziały United States Army, wspierane z morza przez United States Navy, a z powietrza przez US Army Air Forces (USAAF), dokonały desantu na Mindoro i pokonały stacjonujące tam siły Cesarskiej Armii Japońskiej (IJA). Japońska Cesarska Marynarka Wojenna nie stawiała większego oporu, z wyjątkiem samobójczych ataków kamikaze na okręty floty inwazyjnej. Lądowych sił japońskich na wyspie było niewiele i zostały pokonane w ciągu dwóch dni, przy czym wojska amerykańskie były aktywnie wspierane przez miejscową filipińską partyzantkę.

Amerykanie zajęli Mindoro by uruchomić tam lotniska, z których samoloty myśliwskie mogłyby operować nad północnymi obszarami wyspy Luzon, gdzie planowano następną wielką operację desantową na Filipinach. Mindoro miała służyć jednocześnie jako wysunięta baza wojsk US Army przygotowujących się do ataku na odległą o 240 km Manilę^[1].